Η Δίνη του Κεχριμπαριού – Κεφάλαιο 1: Όνειρα Κινδύνου

Καλημερούδια! Έχω μια ερώτηση για εσάς τους πρωινούς τύπους: θυμάστε ποτέ τα όνειρά σας;

Το δικό μου έμοιαζε περισσότερο με όραμα, με τη μία εικόνα να διαδέχεται την άλλη μέσα στο κεφάλι μου. Τώρα αισθάνομαι σαν να έχω ένα Mino πάνω στο κεφάλι μου!

Στην αρχή, οι άνεμοι με παρέσυραν σε ένα χωριό, έναν μικρό κύκλο από σπίτια περιτριγυρισμένα από ορυζώνες. Βρισκόταν βαθιά μέσα σε μια κοιλάδα με κάτι χιονισμένες κορυφές στο βάθος, αλλά δεν κατάλαβα πού ήταν.

Στη συνέχεια, βρέθηκα να διαπερνάω ανεμπόδιστα το έδαφος και να μπαίνω σε έναν σκοτεινό θάλαμο. Ένας ναός ή τάφος ίσως, δεν μπορούσα να δω πολλά, εκτός από ένα δοχείο ή βάζο, μακριά στα δεξιά μου.

Αυτό που πραγματικά με ξάφνιασε ήταν η εικόνα μιας γυναίκας με κόκκινα κοντά μαλλιά, κόκκινο μακρύ φόρεμα και ευγενικό χαμόγελο. Ήταν η μητέρα μου! Ο πατέρας μου με άφησε να πιστεύω ότι είχε φύγει – έλεγε ψέματα; Είναι ακόμα ζωντανή; Γιατί δεν ήρθε ποτέ να με βρει;

Αυτό το όραμα ήταν τόσο αληθινό, που αρνούμαι να πιστέψω ότι ήταν απλώς όνειρο. Ίσως, αν βρω το χωριό, να βρω τη μητέρα μου! Νομίζω ότι ξέρω κάποιον που μπορεί να με βοηθήσει να το εντοπίσω. Δηλαδή, αν μου μιλήσει: Άκουσα ότι η Καμίλ δεν ακολουθεί τον σωστό δρόμο αυτές τις μέρες.