Η Δίνη του Κεχριμπαριού – Κεφάλαιο 8: Ο Αληθινός Μάστερ του Κεχριμπαριού

Τώρα η δύναμη του Κεχριμπαριού είχε απλωθεί μεταξύ μας, σαν να παίζουμε διελκυστίνδα με μια καταιγίδα.

“Αυτή είναι η πιο αληθινή έκφραση της δύναμης: να την παίρνεις όλη για τον εαυτό σου!” είπε. “Κανείς δεν αξίζει δύναμη, το παν είναι να την πάρεις μόνος σου. Γι’ αυτόν τον λόγο δημιούργησα το Κεχριμπάρι και έτσι θα το πάρω πίσω!”

Ένιωθα τη δύναμη να στραγγίζει από πάνω μου, αλλά κάτι σ’ αυτά τα λόγια με πλήγωσε βαθιά.

“Δεν το πιστεύω αυτό,” του φώναξα, προσπαθώντας με κάθε σταγόνα της θέλησής μου να πάρω πίσω τη δύναμή μου. “Δεν έχει να κάνει με το τι αξίζει να έχουν οι άνθρωποι, αλλά με το πώς χρησιμοποιούμε αυτό που έχουμε. Μπορεί να δημιούργησες το Κεχριμπάρι για να κλέψεις δύναμη, αλλά εγώ θέλω να το χρησιμοποιήσω για να συνεργαστώ με άλλους! Ενότητα, ποτέ ζήλια!”

Ξαφνικά, όλα βγάζουν νόημα. Σε μια στιγμή διαύγειας που δεν είχα ποτέ ξανανιώσει, κατέκλυσα τον Αρχικό Μάστερ με μια έκρηξη κίτρινου φωτός!

“Ποτέ. Ούτε από τον πατέρα μου, ούτε από εσένα.”

Ο Αρχικός Μάστερ έπεσε στο έδαφος, απόλυτα ηττημένος, χωρίς άλλη δύναμη θέλησης και με τις αλυσίδες στην πλάτη του να θρυμματίζονται. Ξέρω ότι ήταν φάντασμα, αλλά τώρα φαινόταν ακόμα πιο διαφανής, και από το βλέμμα στα μάτια του, καταλάβαινα πως ήξερε τι θα ακολουθήσει.

Μια πράσινη ενέργεια άναψε τρεμοπαίζοντας πίσω του, καθώς άνοιξε μια πύλη για το Βασίλειο των Εκλιπόντων. Οι αλυσίδες που η τεφροδόχος χρησιμοποιούσε για να κρατήσει επί χρόνια μακριά τον άλλο κόσμο εξαφανίστηκαν, και η πύλη άρχισε να τον τραβάει στο εσωτερικό της, ενώ εκείνος κλωτσούσε και ούρλιαζε.

Για μια στιγμή, νόμιζα ότι είδα τη σιλουέτα του πατέρα μου να με παρακολουθεί πίσω από την πύλη, αλλά τότε ο Αρχικός Μάστερ πέρασε το κατώφλι και η πύλη κατέρρευσε προς τα μέσα, σε ένα συννεφάκι πρασινωπού καπνού.