Η Δίνη του Κεχριμπαριού – Κεφάλαιο 2: Το Rainburrow

Κάτω από το Μπαρ Γιανγκ…

Στην αρχή, αισθάνομαι ανακούφιση πέφτοντας από μια κρυφή καταπακτή μέσα στο Rainburrow, αλλά μετά, βλέπω την κατάσταση του ‘κρησφύγετου’ της Καμίλ και το στομάχι μου δένεται κόμπος. Όπου και να κοιτάξω υπάρχουν κιβώτια και κουτιά με πράγματα που είμαι 99% σίγουρη ότι η Καμίλ δεν θα έπρεπε να έχει. Υποθέτω ότι ο Καρλόφ είχε δίκιο για το πώς περνάει τον χρόνο της…

“Νωρίς ήρθες!” λέει μια φωνή από μια σκοτεινή γωνιά, που φωτίζεται μόνο από οθόνες υπολογιστών. H Καμίλ κατεβάζει τις τελευταίες γουλιές από μια γρανίτα και πηδάει πάνω από την καρέκλα της για να έρθει κοντά μου. “Χρόνια και ζαμάνια, Σκάι! Δεν χρειάζεται να σκαρφίζεσαι την αναζήτηση ενός ονείρου μόνο και μόνο για να με δεις.”

Γελάω νευρικά και προσπαθώ να κρύψω τα αισθήματά μου για τις τρέχουσες δραστηριότητές της με ελαφριά κουβεντούλα και μια περίληψη των όσων είδα. Πριν καλά-καλά τελειώσω την περιγραφή του χωριού, η Καμίλ πηδάει πίσω στην καρέκλα της και αρχίζει να πληκτρολογεί. Δευτερόλεπτα αργότερα, μου δείχνει ένα γραφικό χωριουδάκι που μοιάζει ακριβώς με αυτό στο όραμά μου.

“Εδώ είμαστε! Ακριβώς στον μυχό της κοιλάδας κάτω από τον Στοιχειωμένο Λόφο. Τουλάχιστον έξι bloggers φαγητού λένε ότι έχουν τα καλύτερα ποτ στίκερς στον κόσμο του NINJAGO®. Σαν να έχεις ανταγωνισμό, Σκάι – είσαι σίγουρη ότι δεν είναι αυτός ο πραγματικός λόγος που θέλεις τόσο πολύ να πας εκεί;”

Αν το χωριό στην κοιλάδα είναι αληθινό, τότε ίσως το όνειρό μου ήταν πραγματικά ένα όραμα, και ίσως η μητέρα μου είναι ακόμα εκεί έξω! Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να το μάθουμε…