Η Δίνη του Κεχριμπαριού – Κεφάλαιο 3: Η Γιορτή του Κόκκινου Αστεριού

Φτάσαμε στο χωριό πάνω στην ώρα για τη δύση του ηλίου, και το πανηγύρι είχε στηθεί! Όλοι είχαν έρθει στην πλατεία του χωριού για τη ‘Γιορτή του Κόκκινου Αστεριού’ κι έτσι ήταν η ιδανική στιγμή να δούμε αν γνώριζε κανείς τη μητέρα μου. Έχω μόνο κάτι παλιές φωτογραφίες της, αλλά ήταν η μοναδική ευκαιρία που είχα αυτήν τη στιγμή.

Τα πράγματα μπορεί να κυλούσαν πιο εύκολα αν η Καμίλ βοηθούσε, αλλά ήθελε να φύγει για να χρησιμοποιήσει τη δύναμη των στοιχείων της και να αναστατώσει τη γιορτή. Ο μάγος, ‘Egon ο Εξαιρετικός’, εντυπωσίαζε τα πλήθη με μια στοίβα από καρέκλες που αιωρούνταν, όταν ένας ολόιδιος σωσίας του πήδηξε πάνω στη σκηνή και άρχισε να τον αποκαλεί απατεώνα! Έχασε την αυτοσυγκέντρωσή του, οι καρέκλες έπεσαν παντού, και ο κακομοίρης κατέβηκε από τη σκηνή ενώ το πλήθος γέλαγε με την καρδιά του. Τυπική Καμίλ!

Το ραβδί του, όμως, μου φάνηκε γνωστό. Μου θύμισε λίγο το Ραβδί Στοιχείων του πατέρα μου…

Δυστυχώς, δεν βρήκα κανένα στοιχείο για το πού βρίσκεται η μητέρα μου, αν και δοκίμασα μερικά ποτ στίκερς. Είναι πολύ καλά. Τα δικά μας, πάντως, είναι καλύτερα. Προφανώς.

Η γιορτή κόντευε να τελειώσει για τη μέρα, όταν επιτέλους ξαναβρήκα την Καμίλ, που πρότεινε να μιλήσουμε με τους καλλιτέχνες. Όσο ενοχλημένη κι αν ήμουν που δεν με βοήθησε, ήταν καλή ιδέα… ή τουλάχιστον φαινόταν καλή, μέχρι που χτυπήσαμε την πόρτα του τρέιλερ του Egon του Εξαιρετικού.

“Νόμιζες ότι θα με ρεζίλευες στη μέση της παράστασής μου, ε; Θα σου δείξω, λοιπόν!”

Μόλις που είχαμε ανοίξει την πόρτα και ένας καταιγισμός επίπλων ήρθε καταπάνω μας!