Η Δίνη του Κεχριμπαριού – Κεφάλαιο 9: Επίλογος

Χωρίς τον Αρχικό Μάστερ και χωρίς αλυσίδες γύρω μου, ελευθερώθηκα και γύρισα στο σώμα μου, μένοντας εγώ και ο Egon μόνοι μέσα στα συντρίμμια. Απογοητεύτηκα όταν άκουσα ότι η Καμίλ το έσκασε με μερικά από τα αντικείμενα, αλλά θα ασχοληθώ με την προδοσία της αργότερα. Ο Egon με βοήθησε να μαζέψω τα υπόλοιπα κειμήλια – ξέρω ένα υπόγειο κάτω από τον Πύργο Μποργκ που θα είναι ιδανικό γι’ αυτά.

Ήταν λίγο απρόθυμος να επιστρέψει το Στροβιλοραβδί (εκείνος διάλεξε το όνομα, όχι εγώ), καθώς φοβόταν ότι χωρίς αυτό δεν θα ήταν τίποτα.

“Πίσω στην οικοδομή. Χωρίς το ραβδί, θα είμαι ένα τίποτα.”

“Όχι,” τον διαβεβαίωσα. “Μπορείς να είσαι αυθεντικός. Ένας πραγματικός ταχυδακτυλουργός.”

Ελπίζω να ακολουθήσει τη συμβουλή μου.

Καθώς κοιτάζω την Τεφροδόχο της Εχθρότητας, σκέφτομαι τον λόγο για τον οποίο δημιουργήθηκε το Κεχριμπάρι. Ο Αρχικός Μάστερ του Κεχριμπαριού ήθελε εμμονικά να πάρει κάτι που δεν του ανήκε και που τον οδήγησε σε ένα πολύ μοναχικό μονοπάτι, όπως και ο πατέρας μου.

Σκέφτομαι τους φίλους μου, και είμαι τόσο χαρούμενη που με βοήθησαν να βρω ένα διαφορετικό μονοπάτι, όπου το Κεχριμπάρι μπορεί να γίνει εργαλείο για ομαδική δουλειά και όχι για κλοπές. Ενότητα, ποτέ ζήλια.

Παρά τον ενθουσιασμό, ήμουν λυπημένη που ξεγελάστηκα έτσι εύκολα από τον Αρχικό Μάστερ του Κεχριμπαριού. Εκ των υστέρων, το όραμά μου μοιάζει ύποπτο – μήπως ήθελα τόσο πολύ να το πιστέψω που άφησα τον εαυτό μου να πέσει σε τέτοια προφανή παγίδα;

Ίσως ήρθε η ώρα να αποδεχτώ ότι εκείνη έχει φύγει. Είναι σαν να τη χάνω ξανά, αλλά αν αυτή η περιπέτεια μου έμαθε κάτι, είναι ότι κάποια πράγματα είναι καλύτερα να μείνουν στο παρελθόν. Εξάλλου, έχω ένα συναρπαστικό μέλλον μπροστά μου.