Het Amber-avontuur – Hoofdstuk 7: Erfgoed van de Amber

Toen het licht begon te vervagen, dacht ik eerst dat ik me in een schatkist vol goud bevond. Toen mijn ogen eenmaal waren gewend, zag ik dat het een verouderde smederij was. En alles daar was bedekt met amberhars.

Vaag kon ik de stemmen van Chamille en Egon nog horen. Ze zochten me en riepen mijn naam, maar instinctief wist ik dat ik dit alleen moest doen.

“Eindelijk”, dreunde een oude stem, en tegelijkertijd doemde er een spookachtige gedaante op. Er liepen spookachtige, gele kettingen van het amberhars dat overal in de smederij aanwezig was naar zijn rug. Die kettingen hielden hem hier, in zijn bespottelijke huis, gevangen.

“Skylor Chen.” Mijn maag trok samen toen ik de Eerste Meester mijn naam hoorde uitspreken. “Je hebt het goed gedaan; je bent in mijn voetsporen getreden. Je hebt de Amber gebruikt om te verdelen en te heersen. Ik vind het bijna jammer dat ik het van je moet afnemen, maar ik moet mezelf herstellen om aan deze urn te kunnen ontsnappen!”

“Jezelf herstellen? Je bedoelt toch niet...”

“Dat ik jouw lichaam ga overnemen en jouw geest hier achterlaat? Je bent een slimme meid!”

Ik bereidde me voor op de strijd, terwijl er van alles door mijn hoofd spookte. Had de Meester van de Amber mij expres die visioenen gestuurd? Was het visioen van mijn moeder dan toch gewoon een leugen, als aas om me hierheen te lokken? Was ik recht in zijn val gelopen, als een mug in hars?

Snel duwde ik die donkere gedachten weg. Ik was niet van plan hem zomaar zonder slag of stoot mijn lichaam en mijn krachten te laten afnemen.

“De urn hunkert naar alles wat hij kan opnemen, maar mijn verhaal stopt hier niet. Ik zal de kracht van de Amber weer terugkrijgen!”

Opeens strekte hij een van zijn spookachtige handen uit en ik voelde hoe hij de elementaire kracht uit me begon te zuigen! Ironisch, vind je niet?