Het Amber-avontuur – Hoofdstuk 8: De ware Meester van de Amber

De kracht van de Amber lag tussen ons in. Het was net alsof ik met een onweersbui aan te touwtrekken was.

“Dit is de zuiverste uiting van kracht: het voor jezelf inzetten!” kakelde hij. “Niemand verdient kracht, het ligt voor het oprapen. Daar heb ik de Amber voor gemaakt en zo ga ik het opnieuw gebruiken!”

Ik voelde de kracht uit me stromen, maar iets in zijn woorden raakte me diep.

“Dat geloof ik niet”, riep ik terug, terwijl ik alles op alles zetten om mijn kracht weer naar me terug te trekken. “Het gaat er niet om wat mensen verdienen, het gaat erom hoe we datgene wat we hebben gebruiken. Jij hebt de Amber dan misschien gemaakt om er kracht mee te kunnen stelen, maar ik wil het gebruiken om met anderen samen te werken! Als een eenheid, zonder jaloezie!”

Ineens viel alles op zijn plaats. In een moment van helderheid zoals ik dat nog nooit eerder had gehad, overweldigde ik de Eerste Meester in een enorme uitbarsting van geel licht!

“Nooit. Niet door mijn vader, en niet door jou.”

De Eerste Meester viel op de grond. Hij was verslagen, zijn wilskracht was verdwenen en de kettingen op zijn rug waren verbrijzelend. Ik wist dat hij een geest was, maar nu leek hij wel doorschijnend en aan de blik in zijn ogen kon ik zien dat hij wist wat er ging komen.

Achter hem kwam groene energie tot leven en er opende zich een portaal naar het Verlaten Rijk. De kettingen die de urn jarenlang had gebruikt om het hiernamaals tegen te houden, waren verdwenen en het portaal begon hem, heftig tegenstribbelend, naar binnen te trekken.

Even dacht ik het silhouet van mijn vader vanachter het portaal naar me te zien kijken, maar op dat moment ging de Eerste Meester door het portaal dat vervolgens direct instortte, een wolk groene rook achterlatend.