Het Amber-avontuur – Hoofdstuk 9: Epiloog

Toen de Eerste Meester weg was en er geen kettingen aan mij zaten, kwam ik weer in mijn lichaam terug en bleven ik en Egon alleen in de puinhoop achter. Ik was teleurgesteld dat Chamille toch een kans had gezien om met wat artefacten te vertrekken, maar dat handel ik later wel af. Egon hielp me de resterende relikwieën te verzamelen – ik weet nog wel ergens een kelder onder Borg Tower waar ze perfect zouden passen.

Hij stond niet te trappelen om de Wervelstaf (zijn naamkeuze, niet de mijne) terug te geven, want hij was bang dat hij zonder die staf niks voor zou stellen.

“Nu moet ik weer terug naar de bouwplaats! Zonder die toverstaf ben ik niets anders dan nep.”

“Nee,” verzekerde ik hem. “Je kunt nu pas echt authentiek zijn. Een échte goochelaar.”

Ik hoop dat hij mijn advies opvolgt.

Terwijl ik naar de Urn van Vijandschap kijk, denk ik aan de reden waarom de Amber is gemaakt. De Eerste Meester van de Amber was geobsedeerd door het inpikken van alles wat niet van hem was en dat maakte hem heel eenzaam, net als mijn vader.

Ik denk aan mijn vrienden en ik ben zo blij dat ze me hebben geholpen om een ander pad te bewandelen: waar Amber kan helpen om samen te werken, waar het niet wordt gebruikt om te stelen. Als een eenheid, zonder jaloezie.

Ondanks alle opwinding voelde ik me verdrietig omdat ik me zo gemakkelijk om de tuin had laten leiden door de Eerste Meester van de Amber. Achteraf gezien lijkt mijn visioen inderdaad wel wat verdacht – misschien wilde ik er zo graag in geloven dat ik met open ogen in een val was gelopen?

Misschien is de tijd gekomen om te accepteren dat ze er niet meer is. Het voelt alsof ik haar opnieuw verlies, maar als dit avontuur me iets heeft geleerd, dan is het wel dat je sommige dingen uit het verleden beter met rust kunt laten. Bovendien heb ik een spannende toekomst voor de boeg.